Aνθολόγιο της ομάδας "Ποιητική έλξη" με θέμα "Στα ίχνη των καταραμένων ποιητών"

Η Ρένα Αθανασοπούλου συμμετέχει στο τέταρτο ανθολόγιο της ομάδας "Ποιητική έλξη" με θέμα "Στα ίχνη των καταραμένων ποιητών" από τις εκδόσεις "Φιλολογική Πρωτοχρονιά". Το συλλογικό αυτό έργο μόλις κυκλοφόρησε με ISBN 978-618-5857-10-3 και σύντομα θα πραγματοποιηθεί η επίσημη βιβλιοπαρουσίαση με τη Ρένα σε δημιουργική δράση. 

Η Ρένα συμμετέχει με τα παρακάτω ποιήματα :

Άκυρο Ίσως
Σε μια φθαρμένη ατζέντα
φυλάω τ’ ασπρόμαυρα θέλω σου.
Ανάμεσα στις τελείες
σαμποτάρω ενικούς ευγενείας
και παγιδεύομαι σε απελπισμένα ίσως.
Δίχτυ ασφαλείας και απόχη.
Καταραμένος ποιητής θρηνώ
μια καρικατούρα της αιώνιας αληθειότητας.
Γελάω στην απώλεια
για να περνώ απαρατήρητη.
Μια γέφυρα που καταρρέει
κλέβοντας κομμάτια μου.
Διυλίζω αναμνήσεις
για να κρυφτώ λίγο στα σκοτάδια
ενός ηδονικού βλέμματος.
Ακόμα και ακρωτηριασμένη
με μια καρδιά σαν ξηλωμένο κουμπί,
συλλέγω τον ιδρώτα σου.
Δεν άπλωσα τη χαίτη να σε σώσω,
μόνο λίγο θα ονειρευτώ την παλάμη μου
να ταξιδεύει στα υγρά σου καταφύγια.
Περίγραμμα ενός ανέκδοτου διαλόγου
που γκρεμίστηκε στο άκυρο.

Κινούμενη Άμμος
Ποδηλατώ με σκουριασμένη καρδιά
λοιδορώντας μικρές ασχήμιες.
Ένα τραπουλόχαρτο με ρουφά στο αδειανό τραπέζι
και δάχτυλα ιδρωμένα από μοναξιά
γεμίζουν το μπουκάλι μου.
Οι κουρτίνες γίνονται τ’ αγαπημένα μου κουρέλια.
Δε φοβάμαι πια να ξαπλώσω στο φόβο μου.
Θέα με ανίσχυρο σήμα
γεμίζει ακατανόητα παράσιτα
τον ραγισμένο μου φίλο.
Μ’ ένα βήμα βουτώ στο ικρίωμα
κι αποκηρύσσω τη χάρη του θύματος.

Θαμπός Αντικατοπτρισμός
Με στοιχειώνει το άρωμα στις σκάλες...
τότε που γλιστρούσε δίπλα μου
η περίλυπη σκιά σου.
Φυγάδευσα στην τσάντα μου ένα αστείο
για να ξεγελώ τη βροχή
όποτε λερώνει τη μνήμη μου.
Χωρίς τα ρούχα της κοινής μας φωτογραφίας
χτυπώ ανελέητα τον θαμπό μου καθρέφτη.
Ένα πέπλο ψεύτικου εαυτού με κάνει άπατρη.
Οι δρόμοι διασπόνται σε στίχους
που βουλιάζουν στον αλατώδη λαιμό
και στριγγλιές απαγορευμένων διαττόντων
με καταδικάζουν στον εφιάλτη.

Υπόγειο Σέλας
Επιστρέφω με νότες σκισμένες
σε επώδυνα αιχμηρά μπουντρούμια γεμάτα αβάσταχτο.
Δεν μπορώ να γράψω, όσο οι λέξεις βουλιάζουν
στους τραυματισμένους χάρτες του κορμιού μου.
Παράτα με πια, λυσιστρεφές γέννημα της απελπισίας!
Εξεμώ λύτρωση, δεν ανέχομαι πεινασμένα σημειωματάρια.
Ένα ενδεές ρολόι ροκανίζει το μέσα μου.
Χωρίς χτύπο, χωρίς δείκτη ασφαλείας, χωρίς...
εσένα να ξεφλουδίζεις με τα λόγια σου
το κηλιδωμένο τζάμι του χρόνου.

Προηγούμενο άρθρο

Χοροθεατρική Performance στην παρουσίαση του συλλογικού έργου "Στα ίχνη των καταραμένων ποιητών"

Επόμενο άρθρο

Διήγημα "Ψηφιδωτό στερητικών άλφα" στην Ανθολογία "Ανάμεσα σε ουρανό και γη"