Ελληνικά
English
Latest News
Renavox.gr - Ρένα Αθανασοπούλου - Renavox
Το διάστημα 7-17.2.08 η Ρένα παρακολούθησε το 58ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου με το όνομα “Berlinale”. Η Ρένα εκπροσώπησε ως δημοσιογράφος την καθημερινή εφημερίδα του Νομού Ημαθίας «Μακεδονική» και παρακολούθησε πληθώρα προβολών και συνεντεύξεων τύπου καταθέτοντας το παρακάτω άρθρο.
BERLINALE 2008
ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η πόλη του Βερολίνου προσελκύει το παγκόσμιο ενδιαφέρον των θαυμαστών της έβδομης τέχνης με τη διοργάνωση της Berlinale. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ με αδιαμφισβήτητο πολιτιστικό κύρος από το 1951 οπότε και καθιερώθηκε ως θεσμός.
Το διάστημα 7-17.2.08 η Ρένα παρακολούθησε το 58ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου με το όνομα “Berlinale”. Η Ρένα εκπροσώπησε ως δημοσιογράφος την καθημερινή εφημερίδα του Νομού Ημαθίας «Μακεδονική» και παρακολούθησε πληθώρα προβολών και συνεντεύξεων τύπου καταθέτοντας το παρακάτω άρθρο.
BERLINALE 2008
ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η πόλη του Βερολίνου προσελκύει το παγκόσμιο ενδιαφέρον των θαυμαστών της έβδομης τέχνης με τη διοργάνωση της Berlinale. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ με αδιαμφισβήτητο πολιτιστικό κύρος από το 1951 οπότε και καθιερώθηκε ως θεσμός.
Το φεστιβάλ καλύπτουν πάνω από 3.800 εκπρόσωποι του τύπου από 80 περίπου χώρες. Η Berlinale πέρα από έναν αγαπητό στο ευρύ κοινό θεσμό αποτελεί στη βιομηχανία του κινηματογράφου ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα για τον τύπο.
Γύρω στις 20 ταινίες διαγωνίζονται κάθε χρόνο για τα μεγάλα βραβεία της Χρυσής και της Αργυρής Άρκτου. Το σήμα όπως και τα βραβεία του φεστιβάλ είναι εμπνευσμένα από το σύμβολο της ίδιας της πόλης, δηλαδή την αρκούδα.
Φέτος την Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας απένειμε ο Κώστας Γαβράς ως Πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής στον Jose Padilha για το έργο "Tropa de Elite / The Elite Squad". Ο Errol Morris ήταν ο νικήτής της Αργυρής Αρκτου για την ταινία "Standard Operation Procedure". Στην κατηγορία καλύτερης σκηνοθεσίας το βραβείο της Αργυρής Άρκτου πήρε ο Paul Thomas Anderson για την ταινία "There Will Be Blood", ενώ το βραβείο Αργυρής Άρκτου καλύτερης ηθοποιού απονεμήθηκε στην Sally Hawkins για το ρόλο της στην ταινία "Happy-Go-Lucky" και το αντίστοιχο βραβείο καλύτερου ηθοποιού απέσπασε ο Reza Naji για την ερμηνεία του στην ταινία "Avaze Gonjeshk-ha / The Song of Sparrows". Την Αργυρή Άρκτο καλύτερης μουσικής πήρε ο Jonny Greenwood για το "There Will Be Blood" και καλύτερου σεναρίου ο Wang Xiaoshuai για το “Zuo You / In Love We Trust”. Τέλος το βραβείο Alfred Bauer καινοτόμου ταινίας απονεμήθηκε στο “Lake Tahoe” του Fernando Eimbcke.
Εκτός από το διαγωνιστικό τμήμα, ανήκουν στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ και πολλές άλλες ενότητες ταινιών, όπως το “Forum” και το “Panorama” με πιο πειραματικές ταινίες και αντίστοιχα βραβεία. Επίσης προβάλλονται ειδικά αφιερώματα, ενότητες με έργα νέων γερμανών σκηνοθετών, με ταινίες για παιδιά και εφήβους, ακόμα και μικρού μήκους.
Στο πρόγραμμα “Culinary Cinema” οι θεατές δειπνούν παρακολουθώντας γαστριμαργικές ταινίες. Παράλληλα στα πλαίσια του φεστιβάλ πραγματοποιείται η ετήσια χειμερινή κινηματογραφική ακαδημία “Talent Campus” με 350 ταλαντούχους νέους από περισσότερες από 100 χώρες. Αξίζει ακόμα να αναφερθεί η έκθεση “European Film Market” που αποτελεί μια σημαντική βιομηχανική συνάντηση για το διεθνές κύκλωμα ταινιών.
Το διαγωνιστικό τμήμα προσελκύει μεγάλο μέρος του κοινού και του τύπου, αλλά μπορεί κανείς να δει αριστουργήματα και στις άλλες ενότητες του φεστιβάλ. Για παράδειγμα στα πλαίσια του «Πανοράματος» προβλήθηκαν οι δύο καλύτερες ταινίες που είδα : το ντοκιμαντέρ “Café de los Maestros” του Miguel Kohan από την Αργεντινή για την άσβηστη φωτιά της μουσικής του ταγκό και η ταινία “Lemon Tree” του Eran Riklis από το Ισραήλ για τα τείχη στις ψυχές των ανθρώπων, το οποίο πήρε και το βραβείο κοινού στην κατηγορία του.
Το φετινό φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε το διάστημα 7-17 Φεβρουαρίου επισκέφτηκαν πολλά διάσημα ονόματα του κινηματογράφου, όπως Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Μάρτιν Σκορτσέζε, Ζαν Μορό, Νάνι Μορέτι, Έρικ Μπάνα, Πενέλοπε Κρουζ, Μπεν Κίνγκσλεϋ, Σκάρλετ Γιόχανσον και Νάταλι Πόρτμαν, καθώς και διασημότητες του χώρου της μουσικής όπως Πάτυ Σμιθ, Νιλ Γιανγκ, Μαντόνα και Ρόλινγκ Στόονς που είχαν έρθει για την παρουσίαση των ταινιών όπου συμμετείχαν. Οι προβολές ακολουθούνταν από συνεντεύξεις τύπου σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο όπου οι δημοσιογράφοι είχαν τη δυνατότητα να θέσουν τις ερωτήσεις τους στους συντελεστές των ταινιών δημιουργώντας μια πληρέστερη εικόνα για το εκάστοτε έργο.
Η Berlinale αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για τους θαυμαστές των κινηματογραφικών αστέρων, καθώς υπάρχουν σημεία στο φεστιβάλ όπου μπορούν να τους δουν να περνούν. Είναι εντυπωσιακό με πόση υπομονή περιμένουν προκειμένου να πάρουν ένα αυτόγραφο ή να βγουν μια φωτογραφία μαζί με κάποια διασημότητα. Κάνοντας μια μικρή έρευνα διαπίστωσα ότι πολλά από τα άτομα αυτά δεν παρακολουθούν καν τις ταινίες του φεστιβάλ. Μπορείς όμως να τα συναντήσεις να πιάνουν θέση ακόμα και δύο ώρες πριν προκειμένου να βρίσκονται όσο πιο μπροστά γίνεται. Πολλές φορές μάλιστα δεν γνωρίζουν ποιος σταρ θα περάσει, μα θα παραμείνουν στη γνωστή θέση προσμένοντας την μεγάλη έκπληξη που θα κάνει μοναδική και αυτή τη φεστιβαλική μέρα.
Όταν φτάνει η στιγμή αυτή, οι φωνές γίνονται ένα ολοζώντανο χορωδιακό τραγούδι που καλεί το όνομα του κάθε αστέρα, ο αέρας ευωδιάζει από τα αμέτρητα ανοιχτά ημερολόγια που προσμένουν το πολυπόθητο αυτόγραφο και τα φλας κάνουν το βραδάκι γλυκό πρωινό. Άλλοι πάνω σε σκάλες που έχουν φέρει μαζί τους ειδικά για αυτό το σκοπό, άλλοι πάνω σε ποδήλατα και άλλοι απλά στριμωγμένοι πίσω από τις ειδικές μπάρες προσπαθούν να γίνουν κοινωνοί του γεγονότος. Εξαίρεση δεν αποτελούν οι υπάλληλοι από τα γύρω μαγαζιά που με τη σκούπα στο χέρι κάνουν ένα κλεφτό μαγικό διάλειμμα.
Οι διασημότητες τώρα από την άλλη είναι οι βιαστικοί της υπόθεσης, καθώς σπάνια αφιερώνουν χρόνο για αυτή τη συνάντηση με το κοινό που τους έχει αναδείξει. Συνήθως μοιράζουν λίγα αυτόγραφα στο κεντρικό σημείο και χάνονται στη λιμουζίνα τους. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο Έρικ Μπάνα που όχι απλώς υπέγραφε, αλλά έβγαινε για ώρα φωτογραφίες με τον κόσμο απομυθοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο την έννοια του σταρ.
ericΘα μπορούσα να είχα ολοκληρώσει το άρθρο μου εδώ. Σε τέτοια όμως γεγονότα η εμπειρία της συμμετοχής είναι πολύτιμη και μοναδική. Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας και την ατμόσφαιρα αυτών των ημερών καλώντας τη σκέψη σας να συνοδοιπορήσει με τις αναμνήσεις μου.
Η καρδιά της πόλης χτυπούσε σε ρυθμούς γιορτινούς. Οι δρόμοι στα κεντρικά σημεία του φεστιβάλ ήταν στολισμένοι με αμέτρητα φωτάκια. Αν ο καιρός δεν ήταν κατά παράδοξο τρόπο τόσο ζεστός θα ένιωθες πως περνάς στην γερμανική πρωτεύουσα τις χριστουγεννιάτικές σου διακοπές. Μέσα σε αυτό το μαγικό κλίμα δεν μπορούσες παρά να νιώσεις τυχερός. Η Ελλάδα χουχούλιαζε στα λευκά της ρούχα και το Βερολίνο είχε βγάλει τα τραπεζάκια του έξω για να κεράσει τους επισκέπτες άνοιξη.
Το στόλισμα της πόλης δεν σταμάτησε εκεί. Μπορούσες να πάρεις μια γεύση από τις ταινίες που προβάλλονταν μέσα από τις τεράστιες αφίσες που κοσμούσαν τα κεντρικά σημεία του Φεστιβάλ. Το λογότυπο της Berlinale βρισκόταν παντού. Τα καθημερινά γεγονότα, οι προβολές, οι αφίξεις των διάσημων και οι συνεντεύξεις τους αποτελούσαν το αγαπημένο θέμα των μέσων ενημέρωσης της πόλης ακόμα και των ειδικών τηλεοράσεων στα τρένα του μετρό.
Φωτογράφιζα με το νου κάθε στιγμή, από τη δράση μιας ταινίας μέχρι το άδειο κάθισμα στο τρένο που περίμενε μελαγχολικό τον επόμενο επιβάτη-ταξιδευτή. Έτσι είναι το Βερολίνο και έτσι απαιτεί με τον σιωπηλό του τρόπο να του φέρεσαι. Η πόλη των έντονων αντιθέσεων, με τα μεγάλα γεγονότα και τις αμέτρητες πληγές.
Μια μέρα μετά την απονομή των βραβείων του φεστιβάλ και την επίσημη φωτογράφηση στο βερολινέζικο κόκκινο χαλί και ο καιρός δήλωσε με τον δικό του αδιαμφισβήτητο τρόπο τη λήξη του φεστιβάλ. Κοιτούσες την πόλη μέσα από ένα θολό δακρυσμένο τζάμι. Στα λιθόστρωτα πεζοδρόμια αντηχούσαν ακόμη τα βιαστικά βήματα που χάραζαν μέχρι τότε την πορεία τους με φθαρμένα τακούνια, τα οποία από κινηματογράφο σε κινηματογράφο χάνονταν σε αλλεπάλληλες τροχιές.
Μέσα σε λίγες μέρες ανέπνευσα αμέτρητες πατρίδες…όλες τις ηπείρους σε μια συνάντηση, σε μια όμορφη συντροφιά. Χάθηκα σε αποστάσεις δύο διαστάσεων και ονειρεύτηκα…ναι, ονειρεύτηκα πολύ. Αυτό δεν είναι ο κινηματογράφος; Ένας μαγικός τρόπος να ζήσεις πολλές ζωές μέσα στη δική σου!
Ρένα Αθανασοπούλου
